Hello there.: 2016

Ulubione rzeczy. Listopad 2016

18:02

W tym ciepłym, przedświątecznym czasie zapraszam Was na podróż w przeszłość - przed Wami moje ulubione rzeczy listopada :)

Jedzenie

Nie wiem, jak to się stało, ze listopad stał się miesiącem odkryć kulinarnych, ale wierzcie mi - nie mam z tym najmniejszego problemu. W Anglii odkryłam polski odpowiednik Dobrej Kalorii - batoniki nakd. Skład tak samo zdrowy (daktyle, orzechy i inne suszone owoce), a smaków jest ponad kilkanaście! Nie byłabym sobą, gdybym nie wydała połowy kieszonkowego na kupienie każdej wersji tych smakołyków. Nie byłabym też sobą, gdyby wszystkie nie zniknęły w tydzień po przyjeździe. Hej! tak pyszne i zdrowe rzeczy nie mogą czekać w nieskończoność na swoją kolej.

Końcem listopada udaliśmy się na targi zdrowej żywności. Miałam nadzieję w końcu spróbować pierogów, które kusiły mnie miesiącami. Dziewczyny z PieRogów powaliły mnie na kolana - każdy rodzaj, który mają w ofercie (musiałam, jak to ja, spróbować każdego), jest niesamowity. Pierogi tradycyjne to najsmaczniejsza (i najzdrowsza!) forma ruskich, jaką jadłam - jeśli już to was nie zachęca, to sami odwiedźcie ich stronę i zobaczcie, jakie pyszności mogą Wam przyrządzić. Porcje są przeogromne, więc z każdą kolejną zapewnicie sobie największą dawkę pierogowego szczęścia :)

Laurka z torbą wypełnioną zdrowym jedzeniem
to szczęśliwa Laurka :)

Na tych samych targach "przypadkiem" odkryłam stoisko ze świeżymi daktylami Medjool. Właściciele owinęli mnie wokół swoich palców w najpozytywniejszym tego słowa znaczeniu. Nigdy w życiu nie jadłam tak słodkich i rozpływających się w ustach daktyli (a jak już wiecie z poprzedniego wpisu, zjadłam ich wiele). Nie mogłam się też oprzeć daktylom w czekoladzie, które są po prostu obłędne. Tutaj zostawiam Wam stronę internetową tych przeuroczych ludzi, ale jeśli chcecie, możecie poszukać świeżych daktyli nawet w Tesco, w którym teraz głównie się zaopatruję. Zwróćcie tylko uwagę, żeby były świeże, a jeśli chcecie kupić suszone, to koniecznie bez dodatku cukru czy syropu glukozowo-fruktozowego (jak np daktyle z Biedronki czy z Lidla).

To jeszcze nie koniec opowieści o jedzeniu! Trzema przepisami, po które najczęściej sięgałam w listopadzie, był ten na kremową owsiankę z masłem orzechowym, na curry z ciecierzycą, oraz na krem czekoladowy z jagodami. Każdy z nich zasługuje na wypróbowanie, więc wrzucę je Wam tutaj, jeśli jesteście nimi zainteresowani.

Miejsce

W tym miesiącu Huddersfield wygrało wszystko. Nowe otoczenie wystarczyło, żebym zrozumiała i odnalazła siebie oraz nabrała nowej energii. Więcej o tym wyjeździe możecie przeczytać tutaj.

Film

Ostatnimi czasy oglądam więcej filmów spoza mojej strefy komfortu - między innymi radzieckie kino przedwojenne, które jest dość trudne w odbiorze. Dlatego, aby powrócić do moich typowych klimatów, w listopadzie obejrzałam film oscarowy z lat 50. I trafiłam w dziesiątkę: Stąd do wieczności chwycił mnie za serce. To prawda, że należy on do grupy filmów gloryfikujących Stany Zjednoczone i ich udział w II wojnie światowej, ale fabuła skupia się na konflikcie jednostki z grupą, jak również na historii miłosnej. Dodam, że wyjątkowo przyjemnie oglądało mi się film ze względu na Montgomery'ego Clifta, który pod względem typu urody jest mi chyba bliższy, niż James Dean.

Serial + YouTube

Bardzo zachęcam Was do obejrzenia ostatniego wykładu Randy'ego Pauscha. Opowiada on w nim, jak w dorosłym życiu można spełniać marzenia z dzieciństwa. Pausch w ostatnich miesiącach swojego życia chciał pokazać innym, że stanie w miejscu i nierobienie tego, czego naprawdę się pragnie, to największa krzywda, jaką człowiek może sobie zrobić. W pełni się z nim zgadzam.

Muzyka

Muzyka radiowa nie zawsze spełnia moje oczekiwania, czego bardzo nie lubię jeśli jestem zmuszona jej słuchać. W listopadzie odbywałam praktyki tłumaczeniowe w miejscu, gdzie Muzo FM było jedynym radiem, jakiego słuchano. Dzięki tym kilku godzinom w tygodniu na nowo doceniłam tę stację. Jeśli w trakcie praktyki miałam słuchać muzyki, którą sama z chęcią bym sobie puściła (jak na przykład to czy to), to nie wyobrażam sobie lepszych warunków pracy. Do tego odkryłam takie perełki, których normalnie bym sama nie znalazła.
Listopad to też pierwsze chwile z Michaelem Bublé. Feliz Navidad nawet w połowie listopada uspokaja, nastraja i napawa szczęściem.

Trening

Z powodu rehabilitacji nie mogłam poszaleć w tym zakresie, ale nadal chciałam ćwiczyć cokolwiek, co nie wywołałoby bólu związanego z kontuzją. Niemal za każdym razem w listopadzie sięgałam po Model Look Ewy Chodakowskiej. Stary program dołączony do Shape'a idealnie się sprawdził. Nie dość, że wzmocniłam górne partie ciała, to jeszcze nie pozwoliłam mojemu ciału zapomnieć, co to znaczy być w ruchu. Tutaj możecie zobaczyć, jak wygląda ten trening.

Czas wolny

Wspomniałam już o praktykach tłumaczeniowych. Kiedy podpisywałam umowę z biurem podróży, wiedziałam, że to będzie najlepsza praktyka z możliwych. I nie myliłam się - tłumaczyłam oferty wycieczek do miejsc, o których nie miałam pojęcia, że istnieją. Fakt, że nie wychodziłam poza południowy region Polski, ale tym bardziej zachęciło mnie to do odwiedzania miejsc, które są tuż pod nosem, a których nie wiem nic. Samo tłumaczenie było największą przyjemnością i nie wyobrażam sobie lepiej spędzonych piątkowych poranków na praktykach.

Wspominałam też o Akademii Kina Światowego pod kątem produkcji zagranicznych, które wymagają ogromnych pokładów cierpliwości i uwagi, aby je zrozumieć. Jednak pewnego dnia projekcje filmowe były inne niż zwykle: oglądaliśmy filmy animowane. I to nie tylko te pierwsze, czarno-białe przygody Myszki Miki, tylko też Królika Bugsa, Różową Panterę i wiele innych bajek (wiele z nich widziałam po raz pierwszy). To niesamowite uczucie widzieć znane postaci z dzieciństwa na wielkim ekranie, a co więcej pamiętać konkretne odcinki i z ogromnym uśmiechem na twarzy oglądać, jak królik znowu wykiwa myśliwego.

Pamiętacie jeszcze, co sprawiło Wam największą radość w listopadzie, czy już myślami jesteście przy świątecznym stole? Pamiętajcie tylko, aby w tym dynamicznym oczekiwaniu na ten wyjątkowy czas nie zapominać o sobie i o tym, że na szczęście nie trzeba czekać - można je znaleźć tu i teraz, nawet jeśli ma to być tylko i wyłącznie pyszny i ciepły posiłek :)

Inspiracja

Photographs.

20:00

Inspiracja

A trip to Huddersfield

09:00

Ostatnie dwa miesiące były dla mnie przełomowe. Przypomniałam sobie, jak to jest być spontanicznym i poddać się chwili. Przypomniałam sobie, jakie to uczucie, kiedy z głową pełną obaw, ale z sercem bijącym szybciej niż zwykle, mówię czemuś "tak". Kiedy czuję, że to, na co się decyduję, wymaga trochę więcej wysiłku, ale jednocześnie podekscytowanie wypełnia mnie od stóp do głów - wtedy wiem, że to jest najlepsza dla mnie decyzja.

Tak właśnie się czułam, kiedy za ostatnie oszczędności kupowałam bilet lotniczy do Anglii.

Okazją do wyjazdu było odwiedzenie przyjaciela, który wyjechał, aby studiować w Huddersfield. Aż do ostatnich minut przed odlotem nie docierało do mnie, co tak naprawdę robię, ale od pierwszych chwil po wylądowaniu czułam już dokładnie, po co się tam znalazłam. Nic jednak nie było mnie w stanie dokładniej przygotować na to, czego miałam doświadczyć.

Obraz typowej angielskiej miejscowości widziany z okna pociągu sprawił, że poczułam się jak w domu. Już na początku podróży wyciszył się nawet najmniej słyszalny wewnętrzny niepokój. Każdą chwilę obserwowania pięknych kamiennych budowli schowanych między jesiennymi wzgórzami, nad którymi dopiero co wzeszło słońce, starałam się wydłużyć i przyjąć z niej jak najwięcej. Wszechobecny szum pogaduszek po angielsku dopełniał moją medytację.

Atmosfera panująca w Huddersfield całkowicie zagrała się z moim stanem ducha. Samo bycie otoczoną językiem i kulturą, które są mi tak bliskie, wystarczało mi, aby czuć się wypełnioną spokojem i szczęściem.

Uniwersytet przerósł moje oczekiwania. Przyzwyczajona do przebywania w jednym, małym budynku, odizolowana od serca studenckiego życia pozauczelnianego, nie byłam przygotowana na to, co zobaczyłam. Piękne, nowoczesne wnętrza, kilkupiętrowa biblioteka, siłownia (!), sala gimnastyczna, mnóstwo sfer przeznaczonych na wypoczynek samemu czy w towarzystwie, a to wszystko rozłożone na jednym kampusie. Oczywiście, wiem, że tak wyglądają (niektóre) uniwersytety u nas, ale nie widziałam jeszcze żadnego tak nowoczesnego i zaplanowanego z myślą o studentach. Mało tego - University of Huddersfield jest stosunkowo małą uczelnią, więc to, co zobaczyłam, to dopiero zwiastun tego, jak wyglądają większe uczelnie. Jako osoba, która kocha zdobywać wiedzę, uwielbia przestrzenie pełne inspiracji, a do tego korzystałaby z nowoczesnej siłowni dostępnej za grosze na kolejnym piętrze jednego budynku, jestem całkowicie zauroczona. Do tego budynek główny oświetlony w nocy robi niesamowite wrażenie.

Miejscem, na które również kompletnie nie byłam przygotowana, było Castle Hill wznoszące się nad Huddersfield. Myślałam "wzgórze jak wzgórze" i wspinając się na nie w ciepły, listopadowy dzień czekałam tylko na widok miasta rozciągający się u moich stóp. Jednak to nie on skradł moje serce.

Oglądając czysty krajobraz wzgórz, łąk i drzew poczułam całkowitą harmonię. Poczułam, że to jest kolejne miejsce, w którym się odnalazłam. Może nie był to Lake District, o którym pisał Wordsworth, ale z całą pewnością ten widok był jego namiastką, która dała mi pełnię uczuć. Spokój, jaki mną ogarnął, jest nie do opisania.

Jeszcze zanim wybrałam się w podróż powrotną zabrałam się za planowanie przyszłości. Nawet teraz głowa kipi mi od pomysłów, planów i wizji, z których każda kolejna jest coraz wyraźniejsza. Oczywiście nic nie zrobiłoby na mnie aż tak ogromnego wrażenia, gdyby nie ludzie. Sebastian zadbał o to, abym nie nudziła i nie przestawała uśmiechać się ani na chwilę, a nowi znajomi pokazali mi ciekawe punkty widzenia na mnie i na świat. Cały wyjazd zostawił mnie z tak ogromnym pokładem inspiracji, że nie mogę się doczekać, aby zobaczyć, co z tego wszystkiego wyjdzie.

Trochę żałuję, że nie mam więcej zdjęć, które oddałyby charakter tych wszystkich pięknych miejsc. Z drugiej strony cieszę się, że byłam tak pochłonięta czerpaniem z każdej chwili, że nie myślałam o tym, żeby co chwilę chwytać po aparat. A poza tym - czy nie jest to kolejny pretekst, aby znowu odwiedzić Huddersfield?

Do tej pory myślałam, że tak spontaniczne, weekendowe wyjazdy są poza moim zasięgiem. Hamowałam samą siebie, szukając wymówek, aby tylko nie zaburzać ciepła i bezpieczeństwa mojej strefy komfortu.
Powiem Wam, że poza jej granicami jest naprawdę przyjemnie.

Film

Ulubione rzeczy. Październik 2016

22:00

Trudno mi uwierzyć, że ledwo opisywałam ulubione rzeczy z lipca, a już zaczynam zbierać te z listopada. Jeśli jesteście zainteresowani tym, co sprawiło mi ogromną radość w październiku, serdecznie zapraszam Was na ten wpis.

Czas wolny

Tym razem zacznę od chyba najważniejszej i najbliższej memu sercu rzeczy, która rozpoczęła się w październiku, a która jest zdecydowanie the highlight of my year. Odkąd w 2013 roku odkryłam Akademię Kina Światowego w Kinie Nowe Horyzonty, nie mogłam przestać żałować, że nie mam czasu i pieniędzy, żeby się zapisać. Poza tym, mimo że na każde zajęcia można było przyjść bez względu na to, czy uczęszczało się na poprzednie semestry, nie potrafiłam się zebrać na to, aby kupić karnet. Nie lubię niepełnych doświadczeń i uczucia, że coś mnie omija, dlatego nie chciałam zadowolić się częściowym kursem Akademii. Chciałam zacząć od samego początku i poznać każdy szczegół tworzenia się filmowych klasyków i instytucji kina, od samego początku aż do teraz.

Kiedy w tym roku Akademia wystartowała na nowo, na nowo rozpoczęły się również moje wewnętrzne dyskusje. W końcu w tym roku licencjat, dużo nowych obowiązków - jak to wszystko pogodzić i dodatkowo przeznaczyć jedno popołudnie w tygodniu na swoją pasję? Zaraz - jak mogłabym tego nie zrobić? Takie przedstawienie sprawy (jak również kilka dobrych duszyczek) przekonało mnie, że to będzie najlepsza decyzja, a przy okazji najlepsza inwestycja w siebie. Karnet kupiłam, dług na koncie powiększyłam i po żadnych zajęciach niczego nie żałowałam, tylko dziękowałam całemu światu za tak wspaniałe chwile i szanse rozwoju.

Jak widać, w październiku nie próżnowałam jeśli chodzi o wizualizację swojego idealnego życia. Po wywołaniu wszystkich zdjęć i przywiezieniu do Wrocławia tablicy korkowej, nie pozostało mi nic innego, jak zrobienie w końcu vision board. Wyselekcjonowałam swoje najważniejsze i najodważniejsze marzenia i umieściłam je w miejscu, gdzie codziennie mogę je widzieć. Samo patrzenie na nie sprawia, że pojawia się ogromny uśmiech na mojej twarzy. Nie mogę się doczekać, aż z czasem odhaczę kolejne z Listy celów życiowych :)

Film

Skoro Akademia Kina, to muszą być filmy, prawda? Jako że program rozpoczynają wykłady nt. archeologii kina i pierwszych filmów, nie mam za wiele do polecenia tym, którzy filmy czarno-białe omijają szerokim łukiem. Dodatkowo te pionierskie produkcje do arcydzieł nie należą i należeć nie mogły, zatem w sferze kina wczesnych lat XX w. być może wypowiem się bardziej w następnych wpisach.

Natomiast jeden z filmów obejrzanych na temat twórczości pierwszych ludzi kina mogę polecić z czystym sumieniem. Czy Wy też myśleliście, że to bracia Lumière są tymi, którzy rozpoczęli historię tego, co dziś znamy jako kino? Jeśli tak, gorąco polecam Wam film Bracia Skladanowscy. Nie dość, że sama historia jest niesamowicie interesująca i podważająca dotychczasowe pewniki jeśli chodzi o wiedzę o historii kinematografii, to sam film jest po prostu świetnie zrobiony. Historia opowiadana jest z perspektywy małej dziewczynki, którą potem poznajemy w jej prawdziwej postaci jako starszą panią udzielającą wywiadu reżyserowi. Techniki, mimo że proste, to kradną serce, a film ogląda się z nieukrywaną przyjemnością - nawet nie przeszkadza aż tak bardzo to, że wszyscy mówią po niemiecku.

Drugim filmem, który gorąco polecam, jest Wielki Mike. Miałam go na swojej liście do obejrzenia odkąd pamiętam, ale darmowe konto na Netfliksie wymusiło na mnie spróbowanie tego, co się znajduje na tej platformie. I naprawdę żałuję, że nie obejrzałam Wielkiego Mike'a wcześniej. Naprawdę przyjemne kino familijne, które nawet zgarnęło nominację do Oscara w 2010 roku. Jak dla mnie film ten jest tak ciepły, jak Rocky, a to już mówi naprawdę dużo.

Serial + YouTube

No właśnie - Netflix. W natłoku obowiązków nie miałam okazji obejrzeć niczego wybitnego/polecanego (Stranger Things nadal czekają). Obejrzałam jednak coś, dla czego w ogóle założyłam konto. Haters Back Off to autorski projekt Colleen Ballinger, znanej też na YouTube jako Miranda Sings. Historia opowiada o tym, jak wyglądało życie Mirandy jeszcze zanim została sławna. Totalna gratka dla fanów Mirandy, do których sama należę od kilku lat. Serial był zabawny, niezręczny i całkowicie bawił się moimi emocjami, czyli zrobił wszystko, czego od niego oczekiwałam. Mnie zachwycił, ale tym, którzy nie znają Mirandy i nie są przyzwyczajeni do jej stylu bycia, może trochę zająć przekonanie się do niej. Mimo wszystko zachęcam - zawsze jest to spróbowanie czegoś nowego :)

Muzyka

W październiku nie odkryłam żadnych nowych wykonawców ani albumów, które leciałyby u mnie w kółko. Znalazły się za to dwie piosenki, które wpisują mnie na listę osób poddanych hype'owi soundtracku Legionu Samobójców (filmu nie widziałam). Głos Dana Reynoldsa niesamowicie mnie uspokaja, więc kwestią czasu było, żebym przekonała się do całej Sucker for Pain. Na zmianę z Heathens twenty one pilots towarzyszyła mi niemal każdego dnia, aż do znudzenia (które jeszcze nie nastąpiło).

Książka

Jak bardzo lamerskie będzie przyznanie się, że spodobała mi się książka, którą omawiamy na seminarium? Tu możecie obczaić, co sprawiło, że w naprawdę chaotycznym czasie odnajdowałam równowagę i co przypominało mi, co tak naprawdę kocham w moich studiach. O tym więcej później. Let's move on.

Nie spodziewałam się, że w końcu odkryję, dlaczego jedną z ulubionych książek mojego przyjaciela jest Robinson Crusoe Daniela Defoe. Nie powiem, że podzielam jego miłość do tej powięści i że będę do niej regularnie wracać, ale jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak mnie wciągnęła. Być może nie przeczytałabym jej tak szybko, gdyby nie naglący termin, ale nie jestem taka pewna, czy przeczytałabym ją z równie zapartym tchem.

Jednak październik to dla mnie miesiąc Reginy Brett. Jesteś cudem odkryłam na nowo, a Bóg zawsze znajdzie Ci pracę przeczytałam pierwszy raz. Jak wszystko, książki te przyszły mi z odsieczą w czasie, kiedy najbardziej ich potrzebowałam. Znalazłam w nich inspirację do tego, by dawać z siebie wszystko, kiedy myślałam, że mam w sobie już niewiele, oraz by podjąć ogromne kroki w najlepszą dla mnie stronę.

Jedzenie

Jesień to jabłka. Jem tyle jabłek, ile dam radę. W towarzystwie jabłek zapanowały w październiku daktyle. Kupując w sklepie internetowym cały kilogram tego dobrodziejstwa natury, nie spodziewałam się, że znikną tak szybko. Co więcej, moja miłość do daktyli pogłębiła się, gdy odkryłam nowe batoniki od Dobrej Kalorii. Ich skład powalił mnie na kolana - daktyle, odpowiednio wiórki kokosowe, kakao lub kawa, do tego orzechy, trochę chrupków zbożowych i koniec. Jeśli o mnie chodzi, mogłabym je jeść codziennie, zapewniając sobie dawkę zdrowia i szczęścia bez zbędnej chemii i cukru. Z całego serca wam je polecam, tym bardziej, jeśli do tej pory mieliście złe doświadczenia z "batonami owocowymi" lub po prostu chcecie zastąpić czekoladowe przekąski zdrową (i niesamowicie pyszną!) alternatywą.

Miejsce

Już drugi raz w jednym wpisie wyjdę na nerda, gdyż moim ulubionym miejscem października był (jak też pozostanie) Instytut Filologii Angielskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wybaczcie, ale ja naprawdę kocham moje studia. Każdego dnia jestem wdzięczna za to, że zajmuję się tym, co sprawia mi największą przyjemność na świecie. Ta wdzięczność jest też o tyle większa, że postanowiłam zmienić specjalizację (o czym pisałam w ostatnim wpisie). Był to dla mnie ogromny i (niepotrzebnie) stresujący krok, który od razu wprowadził zmiany na lepsze i sprawił, że pokochałam moje studia jeszcze bardziej.

Wydarzenie

Nie wiem jakim cudem wszyscy wokół mnie co chwilę uczestniczą w weselach swoich rodzin czy znajomych. Ja od dziecka nie miałam okazji być na żadnym, więc nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać, jak wraz z Pawłem dostaliśmy zaproszenie na uroczystość. Byłam bardzo mile zaskoczona. Pewnie bawiłabym się jeszcze lepiej bez przeszywającego bólu głowy, który nie opuścił mnie przez cały wieczór, ale nawet on nie zepsuł mi radości z tego wydarzenia.

A jak wyglądał Wasz październik? Pełen nowości i niespodzianek czy spokojny i stabilny? Podzielcie się koniecznie tym, co sprawiło Wam radość w minionym czasie :)

Jesień

Nie lubisz dzieci? Idź do szkoły.

19:05

Każdy, kto mnie zna, wie, że nie przepadam za dziećmi w każdym wieku i kiedy mogę unikam kontaktu z nimi. Wynika to głównie z tego, że nigdy w rodzinie czy wśród znajomych nie miałam małych dzieci, przy których nauczyłabym się, jak obsługiwać te małe istoty. Strach przed nimi z czasem przekułam w niechęć.

W takim wypadku podjęcie się specjalizacji nauczycielskiej to czyste wariactwo. Robię ją od początku tylko po to, żeby mieć dodatkowe kwalifikacje, które mogą się przydać w różnych momentach życia. Słowo praktyka wywoływało we mnie nieprzyjemne dreszcze. Wchodząc do szkoły na przerwie i widząc chmarę dzieciaków otoczoną hałasem, czułam się jakbym weszła do kolejnego kręgu piekła. Co ja tu robię?

Moja natura od razu dawała mi sygnały, żebym zwiewała ile sił w nogach. Nie mogłam - kiedyś trzeba było stać się odpowiedzialnym dorosłym na praktyce zawodowej. Tylko dlaczego już i dlaczego w szkole? Cóż, sama sobie zgotowałam ten los.

Moja opiekunka praktyk dodawała mi otuchy od początku. Czułam, jakbym dostała od losu mądra starszą siostrę, która pokieruje mnie przez ten 3-tygodniowy wrześniowy obóz tortur. O swojej 5 klasie, której była wychowawczynią, mówiła, że to "naprawdę super dzieciaki" i że "od razu je polubię". Ona naprawdę nie miała pojęcia, do kogo mówiła. Trzęsłam się od stóp do głów na samą myśl o poznaniu ich.

Całe szczęście, że pierwszy tydzień miałam spędzić na obserwacji lekcji. Z tyłu sali czułam się bezpieczna i mogłam spokojnie przygotować się na to, co mnie czeka. Zauważyłam, że we wrześniu czwartoklasiści są przestraszeni, piątoklasiści zrelaksowani, a szóstoklasiści rozbestwieni. Zaczęłam się cieszyć, że trafiła mi się 5A i mój strach powoli zaczął znikać. W pierwszym tygodniu uczniowie również zaczęli mnie poznawać. Zagadywali mnie, pytali o różne rzeczy, zerkali na mnie na lekcjach. Chcieli zobaczyć, kim jest ta obca osoba, która pojawiła się w klasie. Co więcej, im młodsze dzieci, tym większa była ich fascynacja nową panią. W drugiej klasie dziewczynki otoczyły mnie, przytulały, mówiły jedna przez drugą i w ogóle nie zwracały uwagi na to, że trwa lekcja. Nie miałam pojęcia, dlaczego tak do mnie lgną, skoro ja tak bardzo nie wiem, jak się wśród nich zachowywać. Nie znam ich języka, nie wiem jak nad nimi zapanować i jak do nich dotrzeć. Ale one tego nie widziały. Miałam u nich czystą kartkę, którą wypełniałam samą swoją obecnością.

Kiedy już w pełni odnalazłam się w nowej roli w szkolnej rzeczywistości, dopadła mnie choroba. Od drugiego tygodnia miałam prowadzić lekcje z angielskiego i lekcje wychowawcze, a ledwo mogłam oddychać i mówić. Na nowo zaczęłam się bać i stresować. Zapanować nad uczniami to sztuka sama w sobie, a do tego wszyscy wiemy, jak często ignorowało się "bądźcie dzisiaj ciszej, bo boli mnie gardło i nie mogę mówić".

Jednak poszło nam lepiej, niż myślałam. Od razu znalazłam wspólny język z uczniami, obserwowałam kto z kim trzyma i kto jak się uczy. Podczas przerw czy wyjść ze szkoły lepiej poznawałam moją opiekunkę, a całe grono pedagogiczne i personel szkoły codziennie odwzajemniał mój uśmiech. Jeśli chodzi o samo prowadzenie zajęć, to było naprawdę przyjemnie. Fakt, że uczyłam ich takich podstaw języka, których samo tłumaczenie normalnie wyprowadzałoby mnie z równowagi. Oni mi to jednak wynagradzali swoim zaangażowaniem, chęcią współpracy i codziennym pytaniem "A będzie pani nas uczyć na stałe?". Gdybyście mnie zapytali, jak wyobrażam sobie swoją praktykę w podstawówce na samym jej początku, wiecie, że nie przewidziałabym takiego przebiegu wydarzeń.

Samo bycie w szkole było naprawdę cudowne i codziennie byłam wdzięczna losowi za to, że dał mi możliwość doświadczyć tak niesamowitego doświadczenia. Nie było jednak tak pięknie i kolorowo przez cały czas. Codziennie po przyjściu do domu siedziałam w papierach, których ogarnianie zaczynałam już między lekcjami. Stos dokumentacji, jakiego ode mnie wymagały studia, był bardziej niż ogromny. Gdyby zsumować ilość obserwacji, konspektów, dowodów realizacji, a przede wszystkim stron portfolio psychologiczno-pedagogicznego, wyszłaby mi naprawdę pokaźna książka. Ale nawet cała ta dokumentacja nie była najgorszą częścią mojego okresu praktyki. W końcu pisałam już kiedyś, jak satysfakcjonujące jest dla mnie zbieranie i kategoryzowanie papierów wszelkiego rodzaju.

Najgorsza była wizja mnie jako nauczycielki. Dzieci do mnie podbiegały, przytulały się, rozmawiały na każdej przerwie. Moja opiekunka chwaliła mnie za naprawdę dobry kontakt z nimi. Ja natomiast bałam się, że z czasem będę chciała zmienić świat i dotrzeć do każdego ucznia. Na przygotowaniu przed praktykami ostrzegali nas, że tak będzie. Bałam się, że jak będę przychodzić po dniu pracy ze szkoły do domu, to będę myśleć o tym, jak pomóc temu dziecku, jak sprawić, żeby ten się nauczył, a ten zgrał z klasą. Z jednej strony pomogłabym każdemu, ale z drugiej strony jak mam już myśleć, jak faktycznie mogę pomóc, to irytuje mnie cały ten proces. Zdałam sobie w końcu sprawę, że wolałabym widzieć, jak dzieci same rozwiązują swoje problemy dzięki temu, że im coś doradzę lub podpowiem, a nie dzięki mojej cichej interwencji, rozmowom z pedagogiem czy organizowaniu specjalnych zajęć wychowawczych. Już wiedziałam, dlaczego do tej pory nie radziłam sobie z dziećmi - dla mnie były małymi dorosłymi, więc tak je traktowałam. One jednak nadal są dziećmi i potrzebują rozwiązań dla dzieci, a nie dla dorosłych. Poza tym, koniec końców zmęczyłabym się pomaganiem każdemu, ale nadal czułabym, że powinnam - a moje wyrzuty sumienia są na tyle silne, że pewnie przełożyłabym potrzeby wszystkich nad swoje. Dowiedziałam się, w czym leżał mój problem i źródło moich nerwów.

Drugą, ale chyba ważniejszą kwestią, był materiał nauczania. Kiedyś, jak jeszcze dawałam korepetycje z matematyki, ludzie pytali mnie, dlaczego nie udzielałam ich z angielskiego. Odpowiadałam wprost: to, że ktoś nie rozumie matematyki, jest dla mnie zrozumiałe, więc mogę to tłumaczyć nawet kilka razy, ale języki są dla mnie tak intuicyjne i naturalne, że nie umiem ich wytłumaczyć kilka razy bez irytacji. Myślałam, że przeskoczyłam ten etap swojego życia, lecz on się jeszcze rozwinął. Nie chodzi już nawet o to, że miałabym tłumaczyć coś wielokrotnie jednej osobie czy nawet całej klasie. Nie wyobrażam sobie, żebym co roku przerabiała ten sam materiał od początku podręcznika, nie idąc nigdzie dalej niż koniec danego etapu edukacyjnego. Zatrzymanie się na końcu podstawówki i nie uczenie niczego dalej sprawiłoby, że nie rozwijałabym się jako człowiek. Nawet zatrzymanie na poziomie matury rozszerzonej nie dałoby mi satysfakcji z pracy. Praktyka dała mi do zrozumienia, że ja nie chcę uczyć innych bez uczenia siebie. Owszem, szkoła to oferuje, jednak nie w takim wymiarze, o jaki mi chodzi. Może to brzmieć samolubnie, ale przede wszystkim chcę rozwijać siebie, swój intelekt, swoje pasje i swój potencjał. Dopiero później chcę pomóc tym, którzy chcą się rozwijać na ten sam sposób.

Jestem pełna podziwu dla nauczycieli. Dla tych z podstawówek, z liceów i z przedszkoli. Posiadają oni coś, czego nawet nie umiem nazwać. Nawet, jeśli nie mają powołania, to dają uczniom siebie. Codziennie.

Dla mnie to zbyt ogromne poświęcenie. Być może kiedyś zmienię punkt widzenia i okaże się, że jednak spełniałabym się jako nauczyciel. W tej chwili jednak widzę, że o ile być może w małej mierze rozwijałabym się w jednej sferze, to w sferze mojego rozwoju zapanowałaby stagnacja lub regresja.

Ostatecznie praktyka była naprawdę wspaniałym doświadczeniem. Dostałam rysunki, list i mnóstwo przytulasów, nawet od tych uczniów, od których bym się tego nie spodziewała. Ale co najważniejsze - przekonałam się do dzieci. Sama jestem zdziwiona, jak bardzo przywiązałam się do każdego z nich. Wiem, że zapamiętam ich na długo - w końcu byli moją pierwszą klasą.

Praktykę zakończyłam z wiedzą, że nie chcę być nauczycielem.

Zakończyłam ją również tym, że to już nie są dla mnie "bachory", tylko dzieci.

Jak dla mnie to bardzo dobry wynik.

Film

Ulubione rzeczy. Sierpień & wrzesień 2016.

17:30

Jako że sierpień nie obfitował w odkrywanie nowości, których uzbierałoby się na dłuższy wpis, czekałam z nimi do końca września. Ten z kolei dał mi trochę popalić pod kątem nagłego nawału pracy związanego z praktyką w szkole, a mimo to obfitował w wydarzenia i objawienia, których zupełnie się nie spodziewałam. Miesiące te, osobno nieproporcjonalne, razem stworzyły zestaw pięknych, cudownych drobnych rzeczy, które złożyły się na moje wielkie szczęście.

Film

Początek sierpnia spędziłam z filmami Alfreda Hitchcocka z przepiękną Grace Kelly. To było moje pierwsze spotkanie z księżną Monako i jestem pod ogromnym wrażeniem jej wdzięku i elegancji. Zdecydowanie polecam Wam Okno na podwórze i M jak Morderstwo, które do dziś wciągają widza we wspólne odkrywanie kolejnych warstw intryg oraz wbijają w fotel przez zbudowane do granic możliwości napięcie.

Wrzesień zdominowały filmy dokumentalne, do których przymierzałam się już od długiego czasu. Jeśli jesteście zainteresowani tym, jak można być zdrowszym i/lub jak można chronić i odbudować naszą planetę, żeby służyła nam jak najdłużej, obejrzyjcie odpowiednio Forks over Knives oraz Cowspiracy. Filmy są mocno kontrowersyjne, ale otwierają oczy na nieznane/niepopularne do tej pory konsekwencje naszych działań odbijające się na zdrowiu oraz na stanie środowiska. Polecam też również po prostu ze względu na ich wartość naukową. Jeśli chcielibyście porozmawiać na ich temat lub dowiedzieć się czegoś więcej, śmiało piszcie w komentarzach lub napiszcie do mnie prywatnie.

Serial + YouTube

Już oswoiłam się z tą myślą, więc śmiało mogę się przyznać, że oglądam Przyjaciół. Ja, która tyle lat wzbraniała się przed rozpoczęciem oglądania sitcomu, który dla wielu jest "serialem życia", w końcu dałam mu szansę. I muszę powiedzieć, że polecam go każdemu, kto tak jak ja do tej pory nie miał z nim do czynienia. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona poziomem humoru, który tam zastałam oraz myślę, że już przyzwyczaiłam się do postaci na tyle, że za kolejne 6 sezonów ciężko mi będzie się z nimi rozstać.

YouTube z kolei na chwilę zamieniłam na BookTube. Jestem zafascynowana książkami i rozmowami o nich, a na co dzień rzadko mam możliwość porozmawiać o tym, co przeczytałam z kimś, kto również to przeczytał. Stąd też kanały Zoe, Hailey i Regan stały się dla mnie przyjemnym miejscem, gdzie mogę dowiedzieć się, co inni sądzą na tematy książkowe. Dzięki ich poleceniom moja lista książek do przeczytania zwiększyła się trzykrotnie, co jest nieco onieśmielające, ale mimo to coraz częściej odkładam obowiązki na rzecz czytania. To miła odmiana i dobry krok w stronę uczenia się dawania sobie więcej czasu na przyjemności, tak ważne tuż przed rozpoczęciem kolejnego roku akademickiego.

Muzyka

Jak zwykle wróciłam do płyt, które na przełomie lata i jesieni sprawdzają się u mnie idealnie. Powitałam zatem z powrotem Submarine Alexa Turnera i Songs of Innocence U2, o których odkryciu pisałam w zeszłym roku. W tym roku do jesiennych niezbędników doszło Smoke + Mirrors Imagine Dragons, które od dłuższego czasu chodzi mi po głowie, a teraz już zdecydowanie nie może z niej wyjść. Jeśli nie mieliście okazji jeszcze zaznajomić się z tą płytą, ode mnie polecam Gold i Monster, lecz całości słucha się najlepiej :)

Książka

Mówiąc o BookTube wspomniałam, że czytam więcej i częściej. To prawda, lecz niekoniecznie wszystko, co przeczytałam, okazało się tak dobre, jak się spodziewałam (jak to z książkami bywa). Dwa ostatnie miesiące spędziłam głównie z gatunkiem Young Adult i romansami oraz ostatkiem sił męczyłam Dzieci Północy Salmana Rushdiego. Te ostatnie polecam każdemu, kto ma zdecydowanie za dużo czasu, natomiast Me Before You Jojo Moyes czyta się z prędkością światła. Z pewnością o wiele przyjemniej czytało się tę historię niż oglądało jej ekranizację, dlatego polecam ją każdemu, kto jeszcze nie zabrał się za film.

Jeśli chodzi o YA, bardzo przyjemnie czytało mi się Amy & Roger's Epic Detour autorstwa Morgan Matson. Jest to lekka i przyjemna powieść, której styl nie jest ani przerysowany, ani infantylny, czego nie mogę powiedzieć o kilku innych pozycjach YA, które udało mi się przeczytać w tym czasie. Co więcej, znajdziemy tam playlisty, które nastrojem idealnie uzupełniają akcję i wprowadzają w klimat amerykańskiej road trip. Lektura idealna w wakacje, ale umili również inne pory roku :)

Trening

Powinnam wpisać to w kategorię "Wydarzenie", ale mimo wszystko był to trening. A tak naprawdę - Wielki Trening. Mówię oczywiście o wyjeździe do Katowic. Jeśli nie obserwujecie profili Deynn i Majewskiego lub nie wiecie, kim oni są, gorąco polecam, żebyście zaznajomili się z ich pracą. Kilka miesięcy temu sama nie wiedziałam, kim jest Majewski ani co się stało z Deynn, jednak polubiłam ich na tyle, że kiedy dowiedziałam się o organizowanym przez nich treningu, musiałam w nim uczestniczyć. Samo wydarzenie było dość źle zorganizowane pod kątem czasowym i akurat byłam w grupie ludzi, która miała czas tylko na zrobienie sobie zdjęcia z Maritą i Danielem, bez możliwości porozmawiania z nimi. Do tego bilet na pociąg kupiłam dzień przed wyjazdem, wstałam przed 5 rano i spędziłam niemal 24h na nogach. Zdecydowanie było warto. Trening nie należał do najcięższych, ale energia i motywacja, jaką z niego wyniosłam, trzyma mnie do dziś. Jestem naprawdę dumna z siebie, że zdobyłam się na tak spontaniczny wyjazd i z pewnością zostanie on ze mną na długo.

Wyzwaniem treningowym było dla mnie także zorganizowanie sobie Tygodnia Metamorfozy w domu. Udało mi się go wykonać w pełni, z mniejszymi lub większymi przeszkodami. Lubię przejść taki tygodniowy boot camp przynajmniej raz w roku. Świetnie to sprawdza moje możliwości treningowe, wytrzymałość fizyczną i psychiczną oraz weryfikuje cele, które chcę i mogę osiągnąć. Zdecydowanie polecam zrobienie sobie takiego planu treningowego, który podniesie poprzeczkę jeszcze wyżej i pozwoli wam lepiej poznać samego siebie.

Jedzenie

Moją kuchnią zapanowały bataty i dynia. Urzekły mnie frytki ze słodkich ziemniaków, które robiłam tak często, jak tylko mogłam. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji ich przyrządzać, koniecznie spróbujcie - zwłaszcza, jeśli w ogóle nie jedliście batatów. Gwarantuję, że nie pożałujecie.

W tym roku po raz drugi w życiu spróbowałam robić domową dyniową latte i tym razem udało mi się ją dopracować do perfekcji. Tutaj macie przepis, jeśli chcecie wypróbować i wpaść po uszy :) Piłam ją codziennie przez tydzień, akurat kiedy byłam chora, i rozgrzewała mnie lepiej niż jakakolwiek herbata. Niestety, w tym czasie zrobiłam też ciasto dyniowe i po kilku dniach miałam już dość czegokolwiek z dynią związanego. Mimo to polecam Wam zrobienie tego napoju w domu, zwłaszcza teraz, kiedy właśnie powinien robić się na nią sezon.

Przy okazji, jak już odczekałam swoje, poszłam do Starbucks i zamówiłam sobie właśnie Pumpkin Spice Latte. Nie smakowała już tak wspaniale, jak ta domowa :)

Miejsce

Na nowo odkryłam Wyspę Słodową. Rzadko tam bywam, dlatego kiedy pewnego słonecznego dnia razem z przyjaciółką wybrałyśmy się tam, aby odpocząć od zgiełku i poczuć, że mamy wakacje, autentycznie poczułam, że jestem w innym świecie. Innym razem poznałam Nadodrze. Wybraliśmy się na Audiotrip po tej właśnie dzielnicy. Ja kompletnie nic nie wiedziałam o jej historii, a po kilkugodzinnej przechadzce byłam zachwycona kolejnymi uliczkami, muralami i kawiarniami. Nadal zadziwia mnie, jak mało wiem o Wrocławiu i jak wiele jest w nim do odkrycia.

Wydarzenie

Wakacje (krótkie, ale intensywne) spędziliśmy w Trójmieście. To był mój pierwszy raz w tej części Pomorza i mogę powiedzieć, że odnalazłam część siebie w kilku miejscach. Być może powstanie osobny wpis o tym wyjeździe, więc na tę chwilę musi Wam wystarczyć to, że polecam każdemu wybranie się do Gdańska, Gdyni i zwłaszcza Sopotu, jeśli nie mieliście jeszcze okazji ich zobaczyć.

Innym wydarzeniem, które zupełnie przerosło moje oczekiwania, była praktyka studencka w szkole podstawowej. Wystarczyły 3 tygodnie, abym poznała lepiej dzieci, ale i siebie. Nadal nie mogę otrząsnąć się z tego, jak pozytywne było to doświadczenie, mimo wszystkich problemów (innych) i narzekań (moich). Pod koniec aż szkoda mi było wychodzić z podstawówki i wracać do uczelnianego życia, za którym przecież tak bardzo tęskniłam. Dzięki powrotowi do szkolnej rzeczywistości mój wrzesień przekuł się w piękny czas pełen cudownych doświadczeń, za który jestem niesamowicie wdzięczna.

Czas wolny

Jednym z moich wakacyjnych projektów było stworzenie albumów fotograficznych. Zdjęcia miałam już przygotowane, kupiłam albumy i zabrałam się do roboty. Podczas odszukiwania dat zrobionych zdjęć i zapisywania ich na tyle fotografii odczuwałam całkowity relaks. Zapełniłam niemal dwa albumy, kolejny czeka na przyszłe wakacje, aby się nim zająć. Nie jestem osobą, która wywołuje zdjęcia na bieżąco - robię to raz w roku, żeby później oddać się tej ogromnej przyjemności organizowania ich. Jest to dla mnie o tyle ważne zajęcie, ponieważ uwielbiam mieć fizyczne zdjęcia, do których zawsze mogę wrócić, zamiast tylko gromadzić je na dysku. Jestem niezwykle sentymentalna i uwielbiam zbierać moje wspomnienia w różnej formie, a zdjęcia są tak wyjątkowe, że zasługują na to, aby zdobić otoczenie i być docenianymi w swojej prawdziwej, niecyfrowej formie.

Sierpień już dawno za nami, wrzesień dobiegł końca - mam więc nadzieję, że udało mi się przenieść Was trochę w czasie do tych ciepłych, słonecznych dni. Co Wy odkryliście w tych miesiącach? Jakie wydarzenie na Was wpłynęło tak mocno, że chcielibyście się nim podzielić?
Czekam na Wasze historie :)

Lato

Always in a calm state of mind

18:50

Nawet w wakacje można czuć się przytłoczonym natłokiem obowiązków. W moim przypadku są to obowiązki, które wybrałam sobie jako osobiste projekty na wakacje. Z racji tego, że lato nie wyszło tak, jak sobie planowałam, wypełnienie mojego dziennika kolejnymi listami zadań dało mi poczucie, że nie zmarnuję tych kilku miesięcy i zrobię coś dla siebie.

W pewnym momencie te wszystkie projekty dały mi tak w kość, że nie chciałam już patrzeć na żadną książkę, żadne słówko po francusku i żaden nowy przepis. Miałam ochotę od nich odpocząć, ale przecież te wszystkie czynności miały być odpoczynkiem. Zamiast się relaksować, codziennie odhaczałam z listy kolejne wykonane zadanie z coraz większym poczuciem zmęczenia i irytacji.

Czynności mnie uspokajają. Rzadko kiedy jestem w stanie naprawdę cieszyć się tym, że kompletnie nic nie robię. Lubię skupić się na czymś i oddać temu całą moja uwagę i energię. Stan flow jest mi bliski i tak naturalny, że zatracam się w rzeczach, które zwykle nie są postrzegane jako służące odpoczynkowi. Jednak nawet ulubione aktywności mogą w pewnym momencie zacząć męczyć, drażnić i wisieć nad głową jak obowiązek. Naprawdę lubię robić to wszystko, co sobie zaplanowałam. Niestety, przez brak czegoś, czemu mogłabym poświęcić całą siebie z ogromną przyjemnością (tak jak robię to podczas reszty roku), oddałam całą siebie kolejnym aktywnościom, zamiast po prostu wrzucić na luz.

Tylko co teraz? Jak nie czynności, to co mi pozostaje, żeby odpocząć?

Wielu ludzi ma swoje ulubione miejsce. Chodzą do określonego parku, jadą nad jezioro lub idą na wzgórze, żeby posiedzieć tam, gdzie jest im najlepiej. Do niedawna nie miałam określonego miejsca, do którego udaję się, żeby odetchnąć i zebrać myśli. To znaczy - takie miejsce mam, jednak dystans 1000 kilometrów uniemożliwia mi udanie się tam za każdym razem, kiedy tego potrzebuję.

Z kolei wokół mnie jest wiele pięknych i inspirujących miejsc, w których, mimo ich piękna i inspiracji, nie do końca się odnalazłam. Nigdzie nie jest tak, że przychodzę i ogarnia mnie wewnętrzny spokój.

Nie wiem, jakie miejsce mnie uspokaja.

To znaczy, do niedawna nie wiedziałam.

W ostatnim czasie dostałam olśnienia, które pomogło mi odnaleźć swoje miejsca. A właściwie ich cechy, które jestem w stanie znaleźć tak naprawdę w każdym miejscu na Ziemi. Są ich dwie.

Po pierwsze, uspokaja mnie morze. Nie jestem na tym punkcie takim freakiem, jak moja przyjaciółka Agnes, bo ona jest przypadkiem skrajnie odosobnionym. Wiem jednak, że morze działa na mnie uspokajająco. Przekonałam się o tym zwłaszcza w jednym magicznym miejscu, które momentalnie skradło moje serce i pojawiło się na liście, na której dotąd widniała tylko jedna pozycja. Dane mi było niewiele czasu, aby nacieszyć się cudownym klimatem. Ten czas, który mimo to miałam, wykorzystałam w pełni. Wyciszyłam się, uspokoiłam i zrozumiałam, czego mi brakowało.

Uspokajają mnie też nowe miejsca. Eksplorowanie nowych, nieznanych zakamarków nawet tam, gdzie myślałam, że widziałam już wszystko. Odkrywanie nowych części miast, do których nie zdążyłam się jeszcze przyzwyczaić. Daje mi to niesamowitą energię, a jednocześnie mnie wycisza. W nowych miejscach skupiam się na tym, co jest tu i teraz. To momenty, kiedy mój umysł nie planuje, nie analizuje i nie rozpamiętuje. Momenty, w których wychodzę ze swojej głowy i pozwalam, aby wypełniło ją otoczenie. Momenty, w których obserwuję, chłonę, podziwiam, żyję. Oczyszczam swój umysł z tego, co do tej pory w nim tkwiło i nie chciało wyjść. Nie do końca rozumiem, jak nawet nieprzyjemne estetycznie miejsca mogą zdziałać takie cuda. Dopóki tak na mnie działają, nie muszę tego rozumieć.

W te wakacje wypełniłam dodatkowy, zupełnie nieplanowany projekt. Nie był on wielki i nie wymagał mojego codziennego zaangażowania i nakładu pracy. Dał mi coś, czego nie umiem wycenić i z czego będę korzystać. Sprawił, że po zgubieniu się na drodze do spokoju i szczęścia, wróciłam na dobry tor.

Ulubione rzeczy. Listopad 2016

Photographs.

A trip to Huddersfield

Ulubione rzeczy. Październik 2016

Nie lubisz dzieci? Idź do szkoły.

Ulubione rzeczy. Sierpień & wrzesień 2016.

Always in a calm state of mind

O mnie

Laura

Instagram

Najchętniej czytane

Kategorie

Obserwatorzy

Archiwum