Hello there.: lipca 2016

W czym jesteś najlepszy?

19:30

Jednym z pierwszych pytań, jakie zadaję ludziom na konwersacjach z angielskiego jest pytanie "What are you the best at?". Jest ono jednym ze sposobów wybadania poziomu osoby, z którą mam lekcję. Chcę też dać tej osobie okazję do pochwalenia się sobą (ludzie z reguły najchętniej lubią mówić o sobie) lub też skłonić tego kogoś do lekkiej refleksji. Większość osób albo nie potrafi odpowiedzieć mi na to pytanie, albo mówi rzeczy, które czują, że powinni powiedzieć – że potrafią gotować, że umieją prowadzić samochód lub że uprawiają sport. Ja jednak nie pytam o to, co potrafią czy w czym są dobrzy, tylko w czym są najlepsi. A to ich zbija trochę z tropu.

Nie jesteśmy przyzwyczajeni do myślenia o sobie w kategoriach „jestem najlepszy w …”. Zazwyczaj zatrzymujemy się w granicach „jestem dobry w tym i w tym”, „umiem to i tamto”, „w sumie to i to dobrze mi wychodzi”. Nic dziwnego, że nie chcemy się sobą przechwalać. Kto z nas nie był uczony, że „nieładnie jest się chwalić” lub że „należy być skromnym i powściągliwym, żeby nie wyjść na narcyza”? Ludzie nie lubą chwalipięt. Fakt, wyskakiwanie co chwilę z tekstem, że jest się najlepszym w danej dziedzinie sprawiłoby, że ludzie co najmniej unieśliby brwi i nieco zmieniliby o nas zdanie. Ale nawet jednorazowe powiedzenie, że jest się w czymś naprawdę dobrym może sprawić, że ktoś pomyśli „o rany, ale on/ona jest zadufana w sobie”.

Strach przed opinią narcyza lub egocentryka sprawia, że ludzie często nie dostrzegają swoich talentów i boją się o nich mówić. Mało tego – według mnie społeczeństwo wyznaczyło główne dziedziny, w których „można być dobrym”. Ludzie, którzy nie dostrzegają swojego uzdolnienia w tychże kategoriach stwierdzają, że nie są w niczym dobrzy, a co dopiero najlepsi. A to tak ogromny błąd!

Jasne, że nie każdy potrafi pięknie grać na instrumentach, cudownie śpiewać, smacznie gotować, uprawiać sportu zawodowo czy pisać tomiki wierszy. Nie wszyscy są wybitnymi chirurgami, wrażliwymi malarzami czy geniuszami matematycznymi. Jest wiele dziedzin, które są oczywistym wyborem, kiedy się zastanawiamy, w czym można być dobrym, a nawet najlepszym. Jednak sfer, w których można dostrzec swój talent, a o których wiele osób nie ma pojęcia, że można być w nich uzdolnionym, jest o wiele, wiele więcej.

Nigdy nie uważałam siebie za osobę kreatywną, a bardzo chciałam taką być. Uważałam, że kreatywność to niezwykła cecha, która umożliwia dostrzeganie piękna otaczającego świata, a także jego współtworzenie. Pragnęłam być kreatywna i szukałam tej cechy w sobie na różne sposoby.

Przez całe życie kreatywność kojarzyła mi się ze sztuką. W żadnej dziedzinie sztuki nie jestem uzdolniona. Co prawda całkiem nieźle śpiewam, ale nie powiedziałabym, że mam talent. Bezskutecznie próbowałam nauczyć się grać na pianinie i gitarze, ale jedyne, co zagram na pianinie (i cymbałkach), to dziecięce rymowanki i dwie kolędy.

Rysować i malować nie potrafię - rysunki na plastykę od którejś klasy robiła za mnie moja niesamowicie uzdolniona przyjaciółka, Weronika. Pewnego dnia w gimnazjum sama zrobiłam jedną pracę, która biorąc pod uwagę moje umiejętności, zaangażowanie i wysiłek w nią włożony zasługiwała na co najmniej 5+. W dzienniku wylądowała 4, a że w gimnazjum na plastyce rzadko widywało się ocenę niższą niż 4 – trzeba było kompletnie olać zadanie lub przynieść totalne bazgroły, żeby dostać mniej – to mnie to tylko utwierdziło w przekonaniu, że rysować faktycznie nie potrafię. Porzuciłam tym samym myśli o rysowaniu projektów ubrań, które tyle koleżanek potrafiło wyczarować, a ja nieumiejętnie próbowałam odwzorowywać.

"Portret wychowawcy" - moja najlepsza wizja artystyczna,

z której nadal jestem dumna.

Już w podstawówce wiadomym było, że nie zostanę kolejną Coco Chanel.

Fotografia również nie okazała się dla mnie. Na zajęciach z fotografii uczyłam się sztuki kadrowania i szukania właściwego obiektu, a i tak moje zdjęcia tak jak były, tak pozostały przeciętne i typowe. Poza tym, nigdy nie czułam wewnętrznej potrzeby bycia fotografem z powołania. Moja przyjaciółka brała te zajęcia na poważnie i robiłyśmy sesje oraz wymieniałyśmy się „profesjonalnymi” uwagami. Podczas gdy jej to wychodziło, ja stopniowo odkładałam aparat na półkę.

Idąc dalej w poszukiwaniu kreatywnej nuty próbowałam pisać. Moje notki na fotoblogu czytali tylko znajomi, którzy chcieli wiedzieć, co się dzieje w moim życiu. Nie byli oni zatem obiektywnymi jurorami mojej pracy, a same notki do najwybitniejszych dzieł literackich nie należały. Poezja nigdy nie była moją bliską przyjaciółką, nie lubię też wymyślać opowiadań, zatem cała dziedzina słowa odeszła do lamusa. Ostatkiem sił próbowałam odnaleźć się w rękodziele. Podczas gdy Alicja na zajęciach z rzeźby i ceramiki tworzyła najpiękniejszy kubek na świecie, ja robiłam koślawe miski i miseczki, które w piecu opadały i wyglądały jak smutne twory osoby o wielkich chęciach i miernych zdolnościach (czyli wypisz-wymaluj mnie). Ostatnim przystankiem była ręcznie robiona biżuteria. Korzystając z okazji, że moja uzdolniona w tej dziedzinie Mama zaczęła się interesować tworzeniem bransoletek i kolczyków, sama spróbowałam robić coś w tym kierunku. Zapał jak się pojawił, tak zniknął, bowiem moje „dzieła” wyglądały tak, jakby ktoś znalazł je w sklepie z rzeczami po 5 złotych (nie ujmując biżuterii za 5 złotych – moje wytwory nie sprzedałyby się za taką kwotę).

Poddałam się. Od czasów gimnazjum w sytuacjach, gdzie trzeba było wykazać się kreatywnością, od razu mówiłam, że nie jestem dobrą osobą do danego zadania. „Nie ja, ja nie jestem kreatywna” było moją odpowiedzią, kiedy w pracy grupowej trzeba było rzucać pomysłami. W rozmowach z ludźmi mówiłam, że naprawdę chciałabym być kreatywna, ale nie jestem. Przez wiele lat trwałam w przekonaniu, że dużo osób z mojego otoczenia, niemalże wszyscy, są w mniejszym lub większym stopniu kreatywni, tylko nie ja.

Dopiero na studiach zaczęłam dostrzegać sfery, w których jestem dobra, a które należą do tych, w których trzeba się wykazać kreatywnością. Od zawsze uwielbiałam rysować linie proste, symetryczne figury, coś, do czego potrzebna jest linijka i ekierka. Może to bardziej zahacza o matematykę niż sztukę, ale ja nie poprzestawałam na zwykłych figurach. Kocham tworzyć i odwzorowywać bardziej skomplikowane wzory, w których potrzebna jest dokładność i precyzja. Moim konikiem są flagi – Union Jacka opanowałam w liceum, później doszła flaga Stanów Zjednoczonych, i tak dalej. Całkowicie pochłania mnie odwzorowywanie co do milimetra najmniejszych szczegółów danego wzoru, po czym tworzenie go od nowa. Przeglądając jeden z moich zeszytów z rysunkami z dzieciństwa trafiłam na zbiór rysunków flag państw – już wtedy lubiłam je odtwarzać, w mniej lub bardziej dokładny sposób.

Union Jack jeszcze nie do końca opanowany...

Lubię robić kartki okolicznościowe. Każdy z moich znajomych przynajmniej raz dostał ode mnie własnoręcznie wykonaną kartkę urodzinową. Czasem robiłam też kartki świąteczne. Tak samo jak w rysowaniu flag, w robieniu kartek uspokajała i rozwijała mnie konieczność robienia wszystkiego precyzyjnie. Potrafiłabym wycinać jeden pasek papieru kilkanaście razy, dopóki nie byłby idealnie pasujący do reszty. Zresztą nawet w dzieciństwie najbardziej lubiłam nie przebieranie lalek w kolejne ciuszki, tylko tworzenie papierowych garaży na samochodziki mojego brata. Brałam blok techniczny i linijkę, mierzyłam odległości między miejscami na garaże, następnie rysowałam wzór na kolejnej kartce, wycinałam go i naklejałam na kartkę stanowiącą podłoże. Uwielbiałam robić takie przestrzenne rzeczy - jak w gimnazjum trzeba było zrobić bryłę na ocenę, to robiłam najtrudniejszy i najbardziej satysfakcjonujący graniastosłup o podstawie sześciokąta, podczas gdy reszta klasy robiła sześciany. Moja perfekcjonistyczna natura znalazła ujście w tak mozolnym, czasochłonnym i pracochłonnym zajęciu, które dla większości byłoby zmorą i utrapieniem.

Zaprojektowana, wycięta, czekająca na ostatnie szlify.

Jak się również okazało, dobrze operuję słowem. Lubię pisać i myślę, że wychodzi mi to naprawdę nieźle. Zawsze prowadziłam pamiętnik, pisałam listy i dobrze pisałam wypracowania. Dotarło do mnie, że żeby być kreatywną, nie muszę tworzyć nowych światów, zatracać się w opowiadaniu historii lub też szukać słów, które w poetycki sposób opisałyby mój stan ducha. Tak banalne i proste, a tak długo zajęło, aby do mnie dotarło.

Moja głowa kipi od pomysłów. Co rusz znajduję pomysł na to, co mogę zrobić przez następne kilka miesięcy, co mogę przeczytać, obejrzeć, posłuchać, gdzie mogę pójść i co zobaczyć. Zapisuję pomysły na to, co mogę napisać na blogu. Mam pomysły na zdjęcia, które zrobię dla siebie i które lubię robić, a które niekoniecznie trafią do National Geographic. Ciągle szukam pomysłów na to, aby żyć bardziej.

Mój przykład jest dowodem na to, jak myślenie w ściśle określonych kategoriach może całkowicie zaburzyć obraz samego siebie. Jestem kreatywna, i zawsze byłam. Nie zawsze o tym wiedziałam, ale teraz doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo uzdolniona jestem w tak wielu dziedzinach.

Może nie jestem najlepszym pisarzem, najlepszą artystką i najlepszym fotografem.

Jestem najlepsza w pisaniu takich tekstów, jakie najbardziej lubię czytać. Jestem najlepsza w tworzeniu flagi Wielkiej Brytanii na kartkach urodzinowych. Jestem najlepiej piszącą lewą ręką praworęczną osobą. Robię najlepsze ciasteczka owsiane i niemal mistrzowską lasagne. Wymyślam najlepsze metafory i porównania, i najlepiej opowiadam żarty językowe. Jestem najlepiej zorganizowana, najlepiej faluję dłońmi i najlepiej wymieniam zdobywców Oscara. Staram się być najlepszą dziewczyną, przyjaciółką, córką, siostrą i wnuczką.

Nie boję i nie wstydzę się chwalić sobą, bo jeśli sama się nie docenię, to jak mogę oczekiwać, że zrobią to inni? Jestem swoim pierwszym i największym krytykiem. Jeśli u niego zaplusuję, to zaplusuję u wszystkich, bez względu na to, czy ktokolwiek poza mną to doceni.

W wielu rzeczach jestem najlepsza. W wielu dziedzinach mam talent.

A Ty?

Pochwal się. Przede mną, przed innymi, a najbardziej przed samym sobą.

W czym jesteś najlepszy?

Lato

Nie osiągaj tego celu

11:40

6 miesięcy i 5 dni temu ogromna liczba osób zakładała, że wprowadzi mniejsze lub większe zmiany w swoje życie. Postawiła przed sobą cele bliskie i odległe oraz założyła, że w ciągu tego roku uda im się je osiągnąć. Minęło pół roku od momentu wybierania postanowień noworocznych. Jak Ci poszło?

Mnie udało się do tej pory osiągnąć jeden cel. Był to cel treningowy, który osiągnęłam w maju i z którego jestem niesamowicie dumna. Mimo, że od tamtej pory cel ten już nie jest dla mnie wyzwaniem, ale normalnym elementem treningu, nadal cieszę się, że uznałam go jako „postanowienie”. Gdyby nie to, nie wiem, czy aż tak szybko udałoby mi się to osiągnąć.

Mam jeszcze kilka celów na ten rok, jednak albo obejmują one pełne 366 dni i będę mogła je zweryfikować dopiero końcem grudnia, albo są to plany podróżnicze, które weryfikować zacznę dopiero teraz. Jestem na najlepszej drodze do zrealizowania ich wszystkich, a pierwszy odhaczę z mojej listy już za niecałe dwa tygodnie. Nie mówię tu o liście celów życiowych, których czas na realizacje ustaliłam jako nieokreślony, tylko o kilka mniejszych, którym dałam czas do końca grudnia. Głównie pomaga mi to, że za każdym razem, gdy otwierałam swój dziennik, widzę te cele spisane jeden pod drugim. W ten sposób przypomniałam sobie o tym wyzwaniu treningowym, bo przez kilka pierwszych miesięcy tego roku zupełnie o nim nie myślałam.

A jak tam Twoje postanowienia?

Leżą zapomniane czy systematycznie bierzesz się za ich realizację?

Z postanowieniami, celami czy planami jest jeden mały problem. Czasem wybierasz sobie cel, którego przez cały rok nie udaje Ci się zrealizować. Końcem roku ze zrezygnowaniem obiecujesz sobie, że tym razem się uda, i przenosisz swój cel na nowy rok. Powtarzasz to kolejnego roku i w kółko napędzasz swoje pasmo rozpaczy i rozczarowania samym sobą.

Wiesz, co jest nie tak? Może czasem dajesz sobie zbyt ogólny cel, albo też zwyczajnie brakuje Ci motywacji. Ale co jeśli nawet nie chcesz się zmotywować do osiągnięcia tego celu?

Czasem cel nie jest nie jest celem dla Ciebie. Po prostu, najzwyczajniej na świecie nie jest w zgodzie z tym, czego chcesz od życia. Zakładasz sobie, że osiągniesz coś, co nie jest tym, o czym tak naprawdę marzysz.

Mogłabym założyć sobie cel treningowy „codziennie przebiegnę 10 km”, i dążyć do jego realizacji. Jednak daję sobie rękę uciąć, że na tę chwilę nic bym w tym kierunku nie zrobiła. Ba!, nie zrobiłabym z tym nic do końca roku. Cel jest piękny sam w sobie i fajnie byłoby go osiągnąć, ale ja nie biegam. Moja aktywność fizyczna jest zupełnie inna. I o ile mogłabym przebiec się raz, góra dwa jak naprawdę miałabym na to ochotę, to nie zebrałabym się do tego codziennie, czy nawet co drugi dzień. Bieganie nie leży w mojej naturze.

Mogłabym też założyć sobie, że obejrzę wszystkie filmy danego reżysera. Jeśli żaden obejrzany film nie przypadłby mi do gustu i w połowie odhaczania listy miałabym dość, czy to znaczy, że nie dałam rady i zawaliłam? W żadnym wypadku – ten reżyser, a tym samym ten cel, widocznie nie był dla mnie.

Moje przykłady może nie odpowiadają Twojej sytuacji, ale zastanów się. Robisz coś tylko dlatego, że założyłeś sobie, że to zrobisz, a nie sprawia Ci to żadnej przyjemności? Czy może wisi nad Tobą cel, który dawno temu sobie narzuciłeś i obiecujesz sobie, że go osiągniesz, ale nie czujesz nawet odrobiny motywacji do jego osiągnięcia?

Odpuść sobie.

Nie mówię o celach zbyt ogólnych. „Codziennie będę uczyć się francuskiego” jest celem obejmującym tyle działań, z których żadne nie jest sprecyzowane, że łatwo sobie odpuścić (story of my life). Tu wystarczy zmienić strategię – „codziennie obejrzę filmik po francusku na youtube” lub „codziennie zrobię jedną lekcję w aplikacji do uczenia się języków obcych” już brzmi konkretniej. Wymaga to też mniejszego nakładu energii, żeby się do tego zabrać, bo już wiesz, co masz zrobić.

Nie mówię też o celach, które naprawdę są Twoim marzeniem, a do których osiągnięcia brakuje Ci motywacji. O motywację musisz zadbać sam i otaczać się tym, co inspiruje i popycha Cię do działania.

Mówię o celach, które obrałeś, bo „fajnie by było to zrobić”, „w sumie czemu tego nie spróbować”, lub innych, które nie wypłynęły prosto z Ciebie. Jeśli nie czytasz literatury faktu, a założyłeś sobie, że przeczytasz 20 takich książek w ciągu roku, to może Ci to sprawić problem. Z utęsknieniem będziesz patrzeć w stronę powieści podczas męczenia się przy trzeciej stronie jakiegoś reportażu. Ale przecież założyłeś sobie ten cel, więc go osiągniesz, prawda? A jak odpuścisz, to nie dałeś rady i nie umiesz osiągać wyznaczonych przez siebie celów?

Porozmawiaj ze sobą i zastanów się, czego naprawdę chcesz. Zamień ten cel na coś innego. Porzuć go i zapomnij o nim. Weź czystą kartkę i zapytaj siebie, jakie są Twoje najskrytsze marzenia. Zapisz je. Zamień je w cele, które naprawdę chcesz osiągnąć. Upewnij się, że to jest to, co chcesz zrobić w swoim życiu, nawet jeśli wydaje się głupie, śmieszne lub niemożliwe do realizacji. Niech to będzie w zgodzie z tym, kim jesteś.

Jeśli, tak jak ja, nauczyłeś się już, że warto sobie odpuszczać, to szczerze Ci gratuluję. Jeśli zawsze to wiedziałeś, podziwiam Cię. Kontynuujmy razem kreowanie swoich żyć na swój własny, niepowtarzalny sposób. Któregoś dnia zdamy sobie sprawę, że żyjemy takim życiem, o którym kiedyś tylko marzyliśmy.

A jeśli Ty zgubiłeś się na drodze do swojego celu, zmień drogę.

Lub zmień cel.

Czekam, aż do nas dołączysz.

W czym jesteś najlepszy?

Nie osiągaj tego celu

O mnie

Laura

Instagram

Najchętniej czytane

Kategorie

Obserwatorzy

Archiwum